Holanda Jugore, e cila mbeti nën sundimin spanjoll, katolik romak, luajti një rol të rëndësishëm në përhapjen e skulpturës barok në Evropën Veriore. Kontrareformimi Katolik Romak kërkonte që artistët të krijonin piktura dhe skulptura në kontekste kishtare që do t'u flisnin analfabetëve dhe jo atyre të mirëinformuar. Kontrareformimi theksoi disa pika të doktrinës fetare, si rezultat i të cilave disa mobilje kishtare, si ajo e rrëfimit, fituan një rëndësi të shtuar. Këto zhvillime shkaktuan një rritje të mprehtë të kërkesës për skulpturë fetare në Holandën Jugore.[17] Një rol të rëndësishëm luajti skulptori i Brukselit François Duquesnoy i cili punoi pjesën më të madhe të karrierës së tij në Romë. Stili i tij më i përpunuar barok më afër atij të klasicizmit të Berninit u përhap në Holandën Jugore nëpërmjet vëllait të tij Jerôme Duquesnoy (II) dhe artistëve të tjerë flamandë që studionin në punëtorinë e tij në Romë si Rombaut Pauwels dhe ndoshta Artus Quellinus Plaku. 18][19]

Skulptori më i shquar ishte Artus Quellinus Plaku, anëtar i një familjeje skulptorësh dhe piktorësh të famshëm, dhe kushëriri dhe mjeshtri i një skulptori tjetër të shquar flamand, Artus Quellinus i Riu. I lindur në Antwerp, ai kishte kaluar kohë në Romë, ku u njoh me skulpturën lokale barok dhe atë të bashkatdhetarit të tij François Duquesnoy. Në kthimin e tij në Antwerp në 1640, ai solli me vete një vizion të ri të rolit të skulptorit. Skulptori nuk do të ishte më një ornamentalist, por një krijues i një vepre arti totale në të cilën komponentët arkitekturorë u zëvendësuan me skulptura. Mobiljet e kishës u bënë një rast për krijimin e kompozimeve në shkallë të gjerë, të inkorporuara në brendësinë e kishës.[4] Nga viti 1650 e tutje, Quellinus punoi për 15 vjet në bashkinë e re të Amsterdamit së bashku me arkitektin kryesor Jacob van Campen. Tani i quajtur Pallati Mbretëror në Digë, ky projekt ndërtimi, dhe në veçanti dekorimet e mermerit që ai dhe punishtja e tij prodhoi, u bënë shembull për ndërtesa të tjera në Amsterdam. Ekipi i skulptorëve që Artus mbikëqyri gjatë punës së tij në bashkinë e Amsterdamit përfshinte shumë skulptorë, kryesisht nga Flanders, të cilët do të bëheshin skulptorë kryesorë në vetvete si kushëriri i tij Artus Quellinus II, Rombout Verhulst, Bartholomeus Eggers dhe Gabriël Grupello dhe ndoshta gjithashtu Grinling Gibbons. Më vonë ata do të përhapnin idiomën e tij barok në Republikën Hollandeze, Gjermani dhe Angli.[20][21] Një tjetër skulptor i rëndësishëm flamand barok ishte Lucas Faydherbe (1617-1697) i cili ishte nga Mechelen, qendra e dytë e rëndësishme e skulpturës barok në Holandën Jugore. Ai u trajnua në Antwerp në punëtorinë e Rubens dhe luajti një rol të madh në përhapjen e skulpturës së lartë barok në Holandën Jugore.[22]

Ndërsa Holanda Jugore kishte dëshmuar si një rënie të madhe të nivelit të prodhimit dhe reputacionit të shkollës së saj të pikturës në gjysmën e dytë të shekullit të 17-të, skulptura zëvendësoi pikturën në rëndësi, nën impulsin e kërkesës vendase dhe ndërkombëtare dhe masive, të larta prodhim cilësor i një numri punëtorish familjare në Antwerp. Në veçanti, punëtoritë e Quellinus, Jan dhe Robrecht Colyn de Nole, Jan dhe Cornelis van Mildert, Hubrecht dhe Norbert van den Eynde, Peter I, Peter II dhe Hendrik Frans Verbrugghen, Willem dhe Willem Ignatius Kerricx, Pieter Scheemaeckers dhe Lodewijk prodhuan. një gamë e gjerë skulpturash, duke përfshirë mobiljet e kishës, monumentet funerale dhe skulpturat në shkallë të vogël të ekzekutuara në fildish dhe drurë të qëndrueshëm si dru boksi.[17] Ndërsa Artus Quellinus Plaku përfaqësonte barokun e lartë, një fazë më e tepruar e barokut, e referuar si barok i vonë, filloi në vitet 1660. Gjatë kësaj faze veprat u bënë më teatrale, të manifestuara përmes paraqitjeve fetare-ekstatike dhe dekorimeve të bollshme dhe të dukshme.